مقدم بر همه منقدين دو نفر از روساي زندانهاي مشهور كه فعلاً بازنشسته شده اند در اثبات محكوميت سياسي كه اكنون را اداره مي كند بيش از ديگران پافشاري مي نمايند. 

سرهنگ دوم (ه.م.ا.هالز )مي گويد : 

... اكنون ديگر محكوميت به حبس در اي قبيل زندانهاي موجود نمي تواند جنبه اصلاحي براي مجرم داشته و او را از راهي كه رفته است منحرف كند . عقوبت و مجازات فقط بحبس منحصير شده كه آنهم يك محدوديت كسالت آور آزادي بيش نيست و تازه همين محدوديت هم با غذاهاي مختلف سخرانيها خطابه هاي اجتماعي موسيقي مطالعه ورزش نامه نگاري مسابقات نويسندگي و ملاقات مجرم با بستگان و دوستانش ترميم و اصلاح شده است . و البته پس از صرف يك روز با اين قبيل سرگرميها متنوع مجرم آن اندازه خسته شده است كه شب را نيز براحتي بخوابد . بدين ترتيب توده مردم و چاره جويان دردهاي اجتماعي بايد به اين مطلب توجه دقيق داشته باشند كه اينگون زندانها هرگز نمي تواند وظيفه حساسي را كه بعهده دارند انجام دهند . آيا يك مجرم متهور و قسي القلب با ديدن يك دوره از چنين زنداني متنبه مي شود ؟ نه براي اين قبيل مجرمين همان شدت عملي كه خود در هنگام ارتكاب جرم بخرج داده اند تنها علاج قطعي و داروي لازم است… 

سرهنگ دوم (س.اي . ف . ريچ ) يكي ديگر از روساي بازنشسته زندان همان نظر سرهنگ هالز را بدين ترتيب بيان مي كند : 

بنظر من زندانها آن قواعد اصلي و انضباطي را كه ملازم با وجود آنهاست از دست داده اند . من باين رقت قلب و شفقي كه نسبت به مجرمين ابراز مي شود اعتقادي ندارم . هنگاميكه جنايتكاري مانند حيوان وحشي و در نهايت شدت قوانين و نظامات اجتماعي را ناديده انگاشته و مرتكب بزه مي شود هيچ لزومي ندارد كه كوچكترين رافاقي نسبت به او ملحوظ گردد . 

اولين تفسيري كه بايستي راجع به اينگونه اظهار نظرها بعمل آيد اين است كه اشخاص فوق كاملاً سيستم اداره زندانهاي جديد را درك نكرده اند .